ba¿anty - BAŻANT ZŁOCISTY

Żyje w górskich rejonach środkowych Chin do 2200 m n.p.m. Najczęściej spotkać go można w lasach oraz na skalistych wzgórzach porośniętych gęstymi krzewami i bambusem. Obszary, na których występuje, niedostępne są dla człowieka, a więc nie grozi mu z jego strony niebezpieczeństwo.

Preferencje pokarmowe są bardzo zbliżone do jadłospisu bażanta diamentowego.
Poza okresem lęgowym żyje pojedynczo, a zimą tworzy niewielkie stada. Koguty sa poligamiczne i w sezonie rozrodczym gromadzą wokół siebie do 8 kur. Kura znosi od 5 do 12 kremowo-żółtawych jajek. Gniazdo bardzo podobne do gniazda bażanta diamentowego. Po 22 dniach lęgną się pisklęta. W tym miejscu należałoby dodać, że 23- dniowy okres inkubacji jajek, zdarzający się w hodowlach może świadczyć o tym, że jednym z praprzodków naszych ptaków był bażant diamentowy.
Kiedy i jak zostały przywiezione do Europy tego niewiadomo. Wiadomo jednak, że już w 1740 roku były dobrze znane w Anglii. W Chinach hodowano te ptaki już przed naszą erą. Na chińskich, corocznych targach ptasich, odbywających się w kwietniu, oferowane są duże ilości kogutów. Kury występują znacznie rzadziej. Średnio na sto kogutów przypada jedna kura. Ptaki sprzedawane są w wąskich, walcowatych, bambusowych koszach.

Krzyżowanie bażanta złocistego z bażantem diamentowym, pozostawiło swoje negatywne ślady również na bażancie złocistym. Ptaki są przerośnięte i mają wiele wad w ubarwieniu.
Kogut czystego gatunku bażanta złocistego jest ptakiem drobnym i smukłym. Osiąga 110 cm długości z czego na ogon przypada 80 cm. Na głowie znajduje się efektowny czub zaczynający się od górnej nasady dzioba, przykrywający ciemię i kończący się z tyłu głowy. Czub tworzą jedwabiste, żółte pióra z mocnym złotym połyskiem. Boki głowy żółto - brązowe. Na szyi wyrastają pomarańczowe pióra z dwiema poprzecznymi, czarnymi pręgami, pióra te tworzą efektowny kołnierz otaczający tył i boki szyi. Na górnej części grzbietu, poniżej kołnierza, rosną krótkie, metaliczne błyszczące, zielone pióra z czarnymi obwódkami. Dolna część grzbietu żółta, przechodząca w kierunku nasady ogona w pomarańczowo - czerwoną. Wydłużone pióra nadogonowe z czerwonymi końcami. Pierś i brzuch jaskrawoczerwone. Lotki drugiego rzędu niebieskie. Pióra ogona czerwone z czarnym rysunkiem. Skoki żółtawe. Tęczówka jasnożółta. Kura żółtawo - brązowa z poprzecznym prążkowaniem. Brzuch jasny, żółto-brązowy. Pióra ogona w poprzeczne, czarne pręgi. Tęczówka ciemno-brązowa.
Kurczęta bardzo podobne do kurcząt bażanta diamentowego, lecz nieco mniejsze o słabiej nasyconych barwach.
Z hodowli powinniśmy eliminować ptaki duże i niewłaściwie ubarwione. Szczególną uwagę należy zwrócić na barwę czuba, który musi być czysto żółty ze złotym połyskiem. Pomarańczowa lub czerwona barwa czuba dyskwalifikuje ptaki całkowicie. Zbyt ciemna czerwień piersi i brzucha, to również duża wada. Te partie ciała powinny być jaskrawe, ognistoczerwone. Do hodowli nie przeznaczamy również ptaków z czarnymi skokami.

Bażant złocisty ze względu na swoje piękne barwy jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem w hodowlach na świecie, czego efektem jest pojawienie się mutacji barwnych. Mutacje te, mimo że nie występują w środowisku naturalnym, to w wielu publikacjach opisywane są na podobieństwo podgatunków pod naukowymi nazwami łacińskimi.