ba¿anty - BAŻANT ZŁOCISTY CYNAMONOWY

Historia tej mutacji zaczęła się od dwóch kurcząt. Jedno uzyskał w swojej hodowli, wspomniany wcześniej prof. Ghigi z Włoch, drugie dr. Valleri z Holandii. W 1962 r. istniało już sporo osobników tej odmiany barwnej. Jednak zainteresowanie tymi ptakami było znikome i obecnie spotyka się je dość rzadko. Obawiam się, że ta mutacja zanika.

Kogut bardzo podobny do koguta złocistego z tą różnicą, że pierś i brzuch są barwy cynamonowej, a pióra ogona gęsto prążkowane. Kura nieco mniejsza od złocistej żółtej, zwłaszcza na spodniej części ciała. Kurczęta jednolite szaro-niebieskawe.

Pielęgnacja omówionych gatunków nie nastręcza większych trudności. Ptaki są odporne i doskonale znoszą nasze warunki klimatyczne. Są również niewybredne w przyjmowaniu podawanego pokarmu. Poza okresem lęgowym (od końca lata do połowy stycznia) nie wykazują większej agresji wobec siebie. koguty możemy przetrzymywać w większej grupie, nawet przez cały rok, ale pod warunkiem, że w pobliżu nie ma żadnej kury. Z chwilą wydłużania się dnia, mniej więcej od połowy stycznia, powinniśmy zestawić stada hodowlane i umieścić je w osobnych wolierach. Jednemu kogutowi przydzielamy 2-4 kury. Możliwa jest również hodowla w monogamii lecz uzależnione to jest w dużym stopniu od temperamentu i agresywności koguta. Szczególnie wśród bażantów diamentowych, często występują agresywne samce. W takiej sytuacji monogamia jest ryzykowna ze względu na niebezpieczeństwo okaleczenia, a nawet zabicia kury. Mimo, że podczas słonecznych i cieplejszych dni, koguty zaczynają tokować już w lutym, to jednak właściwy okres godowy zaczyna się na przełomie marca i kwietnia, a pierwsze jajka znoszone są około połowy kwietnia. Kura znosi 12-16 jajek, ale zdarza się też więcej. Tokujący kogut w efektownych podskokach tańczy wokół kury, wydaje syczące dĽwięki i rozpościera na kształt wachlarza swój barwny kołnierz. Rozpościera go zawsze od strony swojej wybranki.

Woliery do hodowli bażantów powinny być w miarę możliwości duże i częściowo zadaszone. Dobrze kiedy podłoże obsiane jest trawą i rośnie tam kilka krzewów - najlepiej zimozielonych. Mogą to być: jałowce (Juniperus), cypryski (Chamaecyparis sp.), sosny (Pinus sp.), świerki (Picea sp.), czy jodły (Abies sp.). Gatunki silnie rosnące możemy formować odpowiednim cięciem. W górnej części woliery montujemy konary lub żerdzie, na których bażanty spędzają noc. W takich warunkach ptaki czują się dobrze, a kury często wysiadują jajka i troskliwie dbają o swoje kurczęta. Kogut nie wykazuje agresji w stosunku do kurcząt. Lęgi naturalne, to satysfakcja dla hodowcy oraz zdrowy, witalny przychówek. Jaja bażancie możemy podłożyć kwoce. Najlepiej do tego nadają się karłowate rasy drobiu o silnym instynkcie kwoczenia, np. silki, kochiny karłowate, czy chabo. W ostateczności można skorzystać z inkubatora, a następnie odchować kurczęta pod promiennikiem. Żywiąc małe bażanciki, możemy podawać poczwarki mrówek, twaróg, ugotowane na twardo i posiekane jajko, płatki owsiane, kaszę kukurydzianą, zieleninę, mieszankę mineralną, witaminy, żwirek. Ten sposób karmienia jest kłopotliwy i pracochłonny. Znacznie wygodniej i wydaje się, że z lepszymi wynikami karmimy gotową mieszanką paszową dla piskląt bażancich, ewentualnie paszą dla kurcząt. DK-1 do 8 tyg. życia i DK-2 pow. 8 tyg. życia. Osobiście stosowałem paszę DK z dobrym skutkiem. Szesnasto-tygodniowe bażanty są w pełni wyrośnięte. Koguty i kury ubarwione są podobnie, różniąc się drobnymi szczegółami. Najszybciej rozpoznamy płeć po barwie tęczówki. U kogutów jasnożółtej, u kur ciemnobrązowej. Koguty obu gatunków uzyskują swoją, piękną, barwną szatę, jesienią w drugim roku życia. Płodne są jednak już wiosną w swym jeszcze młodocianym upierzeniu. Kury również są płodne w tym wieku.

Dorosłe bażanty żywimy: pszenicą, jęczmieniem, owsem, prosem, kukurydzą, gotowanymi ziemniakami, marchwią tartą, zieleniną (trawa w wolierze), jagodami (porzeczka czerwona i czarna, bez czarny i jarzębina). Do dyspozycji powinny mieć stale mieszankę mineralną zmieszaną z gritem lub czystym, drobnym żwirkiem. W okresie lęgowym dobrze jest podawać ziarno w formie skiełkowanej z dodatkiem twarogu, gotowanego, siekanego jajka czy gotowanego, mielonego mięsa lub z dodatkiem mieszanki paszowej dla kur niosek. Poza okresem lęgowym podajemy ziarno suche, okopowe, zieleninę. Pamiętajmy, aby podczas mrozów nie podawać pokarmów miękkich.